Terapia psychologiczna polega głównie na stymulacji rozwoju poznawczego, społecznego, emocjonalno-motywacyjnego i mocnych stron dziecka, a także wyrównywaniu deficytów rozwojowych. Terapeuta czuwa nad prawidłowym procesem rozwoju dziecka, w tym jego emocji, motywacji, wartości i postaw (również społecznych) a także pomaga w zrozumieniu sytuacji trudnych (rozwodu, śmierci, choroby itp.). Terapia psychologiczna jest prowadzona z wykorzystaniem wielu metod i technik, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka za rozmowy psychologicznej, ćwiczeniom koncentracji uwagi, metodom projekcyjnym (rysunek), treningowi zachowań społecznych (odgrywanie scenek), elementom muzykoterapii, metodzie stymulacji polisensorycznej i doskonaleniu koordynacji wzrokowo-ruchowej, metodzie rozwijającej aktywność własną. Dzięki terapii psychologicznej dziecko podejmuje i kontynuuje działania z własnej chęci, odczuwa satysfakcję z pracy, poszukuje, odkrywa i realizuje siebie, uzupełnia deficyty, czuje się dowartościowane, akceptuje siebie, rozwija swoje najlepsze strony, poprawia funkcje poznawczo – pamięciowe, uwagę i spostrzeganie.

Spotkania organizowane są regularnie (trwają 50 minut) i są prowadzone przez tego samego terapeutę. Ich częstotliwość zależy od potrzeb dziecka (najczęściej 1-2 razy w tygodniu). Każdy cykl terapeutyczny rozpoczyna się od wstępnych konsultacji z rodzicami, podczas których psycholog przeprowadza diagnozę trudności i ustala cele spotkań. Czas trwania terapii jest uzależniony od indywidualnych potrzeb dziecka.

Kluczowym działaniem dla skuteczności terapii jest takie jej prowadzenie, aby zbudować świadomość problemów i metodyki ich rozwiązywania u rodziców dziecka. Spotkania z rodzicami służą temu, by pomóc im w jak najlepszym rozumieniu swojego dziecka, jego wewnętrznego świata, postrzegania i przeżywania siebie i innych (dotyczyć to może np. lepszego rozumienia przebiegu rozwoju dziecka i jego kryzysów, problemów separacyjnych, seksualności, fobii, zachowań agresywnych). W efekcie rodzic staje się kompetentny do podejmowania działań wpływających na dziecko w ich codziennych relacjach.